Cu-cu. Cu-cu.

P'anunciar la primavera, lleguen a los campos d'Europa, emigraos dende África, los cucos col so monótonu cantar. Cu-cu. Cu-cu. Esti cantar nun ye otra cosa qu'una marca territorial, un finxu que los machos ponen dende lo alto los árboles pa qu'otros machos de la so especie se dean por avisaos.

Un cachu más tarde, llegarán les femes. Daquellos machos que s'establecieren nos meyores sitios d'observación, copularán más. Dempués, vivirán unos meses d'auténtica voráxine gastronómica, cola bayura d'insectos primaveral. Ye'l tiempu pa que les femes faigan daquello polo que son más conocíos los cucos: el dexar los sos güevos dientro los ñeros d'otres especies pa que los cuiden ellos.

Esti procesu nun ye cenciellu. La cuca tien qu'andar sollerte a les niarades de les sos víctimes (n'Asturies, llavanderes y carriceros, sobre too). Si mete'l so güevu enantes de qu'estes pongan, van velo sospechoso y, si lo faen l'últimu, igual nun cabe. Poro, tienen que faelo xusto cuando la puesta tea escomenzada, xintando ún de los llexítimos, pa dexar el de so. Tamién tien que tar bien especializada en poner güevos d'una forma, un tamañu y un color lo más asemeyaos que seya posible, porque los dueños puen escamase. Si lo fai mal, el güevu acaba fuera'l ñeru. Amás, una cuca pue poner hasta una decena de güevos, polo que'l so tracamundiu tien que repitise en dellos ñeros: nún solu, la so descendencia nun diba sobrevivir.

El casu ye que, si cuela'l güevu, los paxarinos echaron pelu (n'esti casu, pluma).

Primero, porque dende'l nacimientu, el nuevu cucu, índa ensin plumes y ciegu, ye quien pa emburriar tolos güevos del anfitrión p'afuera'l ñeru. Nun esfuerciu titánicu, el so llombu abombiáu y les sos fuertes zanques, valen-y pa llevantar tol pesu de los sos compañeros. Tamién pasa cuando estos yá nacieren y, por más que puxen pa quedar, ye más quien l'instintu'l cucu.

Dempués, porque ye una auténtica máquina de comer. El so piar ye enforma agobiante, hasta'l puntu qu'estresa a los pas adoptivos pa que trabayen pa elli hasta 16 hores al día. Tien que ser asina: el cucu, a los díez díes de ñacer, ye tan grande como tola pollada d'un carriceru o d'una llavandera y, pa recibir los alimentos, tien que sonar como si d'una niarada completa se tratare. Y los probes pas que críen al recoyíu, nin se dan cuenta de que nun ye d'ellos: l'instintu fáilos dar de comer a tou páxaru que salga del so ñeru, anque esti seya tres veces más grande qu'ellos a los 15 díes. El piar del guah.e que creyen de so, ye'l so únicu enfotu y esti piar, nun acaba nunca, hasta que marcha'l ñeru p'África, un mes dempués de que saliera'l cascarón.

Víalo esti día nun documental d'Odisea, onde se despeyaben, de forma esperimental, numberoses duldes qu'había so'l páxaru esti. Y viniéroseme a la cabeza les elecciones de marzu n'Asturies y les movilizaciones d'esti fin de selmana caberu. ¿A dalguien-y sorprende que puea faer comparanza ente'l proceder de los cucos y tou'l sistema democráticu que carecemos?

Con cucos machos cantando dende la prensa pa marcar territoriu, con cuques femes repartiendo a los sos candidatos nes llistes electorales o en manifestaciones al so convenir y con cuquinos que, por instintu y ensin caciplar más que'l caltener la endorga enllena, traten d'echar fuera a la so competencia y de faer que la xente honrada trabaye lo que faiga falta pa mantenelos. El paralelismu ye evidente.

Solo me fallaba una cosa: cada vez queden menos cucos y cada vez esporpollen más los políticos caradures y de barriga agradecía. ¿Cómo pue ser?

Los paxarinos que sirven de víctima a los cucos nun dulden n'echar del ñeru daquellos güevos que nun seyan como los de so. La más pequeña diferencia, failos actuar. Y, como estos son los que se reproducen, los sos fíos van ser más observadores tovía. Los más confiaos, los que piquen y trabayen a estayu, paguen colos sos xenes finando con ellos. Los cucos, pela so parte, tienen que tar en constante camudamientu pa mimetizar los sos güevos, pero esti cambéu evolutivu depende de la capacidá d'observación del páxaru anfitrión, non de les sos posibilidaes. Nun ye estraño que solo cien especies d'aves, de les diez mil qu'hai (aproximadamente), tengan estes conductes parásites.

Pola contra, los políticos tiénenlo fácil, porque enfréntese a los ciudadanos, especie capaz de salir a la cai en masa a protestar poles reformes d'un partíu políticu que ta nel gobiernu en mayoría absoluta, precisamente, porque lu votaron ellos nun va nin tres meses; nunes manifestaciones entamaes por organizaciones sindicales pautistes colos reformadores; acompañaos por miembros d'otros partíos políticos, que nun duldaron en faer ellos mesmos recortes en drechos similares. Paez ser qu'el ciudadanu d'anguaño ye un ser acomodaticiu, ensin visión de futuru y que refuga de pensase con capacidá de movimientu autónomu. Ye una clara involución en manada de la anterior especie "ser humanu", que pensaba por sí mesma.

En definitiva, anque la mayor parte los ciudadanos tan convencíos de que los políticos son lo peor, acaben confiando n'ellos, votando (la máxima ciudadana ye l'"hai que votar") ensin pensar les consecuencies, pa que venga dalguien a que los saque de les crisis. La mayor parte los carriceros son más intelixentes: tiren fuera'l ñeru'l problema enantes de que se faiga grande, pa nun tener que pasar la vida trabayando pa otros.