Sigún el calendariu solar de l'antigua civilización maya, mañana 22 d'avientu de 2012 finará'l mundu. Al paecer, lo que los sacerdotes d'esa civilización, que miraba más pa les estrelles que pa la redolada (la so debacle vieno pola economía de marafundiu de recursos naturales que prauticaba), queríen dicir yera qu'esti día escomenzaría un nuevu ciclu cósmicu, l'empezar d'un nuevu orden social.
A nosotros, los occidentales alimentaos de la moralidá xudeocristiana, por más atéu que seya l'occidental, esos camudamientos de ciclos traemos al pairu, porque tenemos una mentalidá subordinada a un condicionamientu llinial del tiempu: les coses escomiencen y finen, pero rara vez se tresformen por sí soles. D'esta miente, lo que nos dixeron los mayas solo pue entendese como la llegada d'un cataclismu, un fin del mundu españante, colos arcánxeles del cielu lluchando poles ánimes cola infernal puta de Babilonia o con un meteoritu escomanáu franciendo la corteza terrestre hasta'l magma y solmenando tsunamis a diestru y siniestru, pa tapar el sol cola povisa resultante. (Lo que vien a ser lo mesmo) El casu ye que, si les coses tienen que ser diferentes, solo van poder selo si s'acaba con tolo anterior.
Y esto ye dogma pa too, non solo pa los fines de los tiempos. Tamién pasa en política, como se pudo ver con dellos exemplos esti añu 2012 (demasiao entreteníu na precariedá como pa enllenar estes pantalles d'entraes).
Un exemplu ye'l casu de Cataluña. D'una parte y otra, de la secesión y del xunionismu, se falaba del contrariu en términos similares a los qu'usaría l'ánxel esterminador. Pa los primeros, quedar n'España yera lo mesmo que caltener la crisis y solamente rompiendo'l vínculu col estáu actual diba sirvir pa esporpollar. Pa los segundos, que Cataluña algamara la independencia yera lo mesmo que si un terremotu franciera por completo'l territoriu, quedando destrozaos texíos industriales, financieros y hasta culturales, porque los que se consideraren "españoles" diben ser enzarraos nun campu de concentración perpetuu onde, poco más, se-yos implantansen electrodos na llingua por si se-yos ocurría falar en castellán. El términu mediu del federalismu propuestu pol PSC yera tan absurdu como improvisáu y naide nun creyó n'elli. Taba claro, el cataclismu, pa un lláu o pa otru, yera (y ye pa munchos) inevitable. [Aforro dar la mio interpretación, pa nun estendeme, pero solo pueo entender que los catalanes (como cualisquier otru pueblu) han tener la responsabilidá total pal so determín, y esto nun pue conseguise nin nuna España autonómica, nin nun sistema económicu como l'actual]
Otru exemplu, ya le problemática del sistema sanitariu. D'una parte, apuéstase pola intervención d'empreses privaes na xestión de lo que, hasta agora, yera una Sanidá Pública. D'otra, qu'esti serviciu de primera necesidá ha caltenese públicu al 100%. Los apostantes primeros entienden que los gastos son tan altos que vía impuestos nun pue asumilos l'Estáu y que la so delda incrementaríase cola baxada de recursos atopaos pola Seguridá Social, nel casu de que les empreses privaes nun se metieren nel (yá) negociu. Los que piensen que cola salú nun se pue xugar denguna apuesta, camienten que l'oxetivu principal de les empreses ye ganar perres y, polo tanto, el sistema diba perder n'humanidá pa crecer en tases, desatenciones y, por supuestu, en desiguldá. Asina que si nun se privatiza la xestión, la Sanidá desapaez; y si se privatiza, la Sanidá desapaez. Tou un cataclismu, otra vuelta. [La Sanidá, la Educación y los Servicios Sociales tienen que tar por enriba de la seguridá de bancos y caxes d'aforru, asina que los recortes n'estos tres pilares , de la sociedá, de problemes comunes compuesta d'inviduos con problemes personales (que non del estáu de drechu, que ye un inventu pa apagar conciencies), van ser siempre infundaos]
Podemos atopar munchos más exemplos de cataclismos nel discursu de la vida pública (y privada) güei, ensin falta de falar con mayas. Por embargu, sabemos, anque lo deseyemos o nun seyamos conscientes, que dengún d'estos problemes va españar del too. Somos los ánxelos que quieren lluchar contra la puta d'enfrente, pero nun tenemos meteoritos pa francela. Y dexámonos llevar, ceder drechos, perder servicios y prestaciones, emponderar les perres... en definitiva, amenorganos como persones.
Los mayas nun atendíen pa lo que-yos rodeaba, de tanto mirar pal cielu y quedaron arrequexaos en delles aldegues selváticus mesoamericanes. Nosotros, occidentalinos d'esti estáu español, mirámonos tanto al ombligu que paez que nun tengamos otres coses. Y esto, a 20 d'avientu de 2012. (La pena ye que mañana, día 21, too va siguir igual: esto nun va acabar y naide nos va dicir qu'esi ombligu que miramos, en realidá, pertenez a un bancu)
